Home
Paul Versluis paardengebitsverzorger
Is paardengebitsverzorging een droom geweest om als beroep te gaan uitoefenen? Nee, absoluut niet.
Als trainer kon ik niet gelukkig worden in de paarden. Een paard werd al gauw een nummer en dit past niet bij mij. Ik leerde iemand kennen die werkte als paardengebitsverzorger en met hem mocht ik veel meelopen om zo te proeven aan het vak. In die tijd waren er veel paardengebitsverzorgers die zonder enige opleiding aan het werk waren. Dit wilde ik niet, en ik kon mij gelukkig aansluiten bij een opleiding op het toenmalige NHB Deurne. Deze tweejarige opleiding heb ik in 2006 met succes afrond.
In 2010 werd de NVVGP opgericht, een beroepsvereniging voor paardengebitsverzorgers/-tandartsen. Uiteraard ben ik daar vanaf dag één lid van en volg ik jaarlijks de bijscholingen. In 2018 heb ik na een theorie examen en twee praktische examens het felbegeerde NVVGP-certificaat behaald. Ik zal alles doen en blijven doen om mijn kennis en kunde op peil te houden. Dit ben ik verplicht naar het vak en nog meer naar de te behandelen paarden en pony’s toe.
Paul Versluis men- en longeerlessen
Als acht jarig jochie begonnen met ponyrijden. Tien brave pony’s en de braafste voorop. Enige tijd later was ik niet weg te slaan uit een kleinschalige manege en ging ik op het fietsje voor school eerst zes paarden voeren en boxen opstrooien. Dressuur was mijn passie, maar springen was stoerder en deed ik daarom steeds vaker. Op mijn 15e stond ik al, op een zeer laag, recreatief niveau en zonder enige opleiding, een hele avond les te geven aan volwassenen. Toen werd het al duidelijk dat instructie geven mijn ding was.
Rond mijn 20ste bond ik een bonte pony voor de wagen en begon ik met mennen. Ik kon me altijd prima redden in het zadel en was zeker een handige ruiter, maar een topruiter zou ik niet worden. Vrij snel werd duidelijk dat ik voor het mennen meer talent had dan voor het rijden. Na jaren zowel enkel- als tweespan pony te hebben gemend, kriebelde het toch weer om er ook op te kunnen stappen en zijn we overgestapt op het mennen met een paard in het enkelspan. Deze rubriek is uiteindelijk mijn grootste passie geworden, omdat de enkelspansport het dichtst bij het ware dressuurrijden in de buurt komt.
In 1998 ben ik begonnen met de opleiding meninstructeur, toen nog ORUN fase 1. In 2001 waren alle fases doorlopen en mocht ik me gediplomeerd meninstructeur noemen. Vrij snel daarna werd ik gevraagd voor de ‘Harry’s horse’- instructiekampen. Daar heb ik 14 jaar mogen lesgeven en leren van collega’s. Sinds 2005 word ik gevraagd als cursusleider voor de KNHS meninstructeursopleiding voor alle niveaus en heb ik een aantal keren de KNHS bijscholing voor meninstructeurs op me genomen.
Van heel veel mensen heb ik veel mogen leren. Zowel hoe het niet moet, als dat het wel zou moeten. In de rij leermeesters is Lammert Haanstra misschien wel de belangrijkste. Van hem heb ik uiteraard zeer behoorlijk leren longeren, maar met name zijn manier van werken past erg bij mij. Met rust en zeer veel respect èn het systeem in de benadering en training van onze geliefde viervoeters.
Sinds een aantal jaren bezit ik ook de jurylicentie voor het beoordelen van menproeven.
Ik blijf me steeds ontwikkelen op het gebied van het mensport, door veel in de spiegel te kijken, door te kijken en te luisteren naar anderen en door het volgen van veel bijscholingen. Maar ook door, na zoveel jaar mensport, lesgeven en jureren nog steeds fouten te maken en hiervan te leren. Het mooie van lesgeven is dat ik mijn eigen gemaakte fouten kan delen met een ander en ik hem/haar ervoor kan behoeden dezelfde fouten te maken! Dit laatste is en blijft mijn grote passie!
